Verdronken verlangen
Zo weerloos in het duister
waren de vogels
Hun dichte mond
Van hun verdronken
verlangen
En hun gesmoorde
kreten van pijn
ongehoord
in de stilte
bij de zon
zij waren uit
eenzaamheid
gebaard
Zo weerloos in het duister
waren de vogels
Hun dichte mond
Van hun verdronken
verlangen
En hun gesmoorde
kreten van pijn
ongehoord
in de stilte
bij de zon
zij waren uit
eenzaamheid
gebaard
Het verlangen, ergens blijft het hangen.
BeantwoordenVerwijderenMooi Elise.
moet ook Hillie haha Dankje
BeantwoordenVerwijderenOp de een of andere manier word ik heel verdrietig, maar op een mooie manier.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Jeff.
BeantwoordenVerwijderen