Het zou een wonder zijn
als de boom nog wortel schoot
in de woestijn waar hij haar dumpte
moeizaam is het pad van de zomer
een moeder houd rode voetjes vast
in vage herinnering
vaag kan ze het geluk nog voor-
de geest halen
verdronken heeft hij al haar dromen
de zeegolven zijn onstuimig
ze wil nooit meer zandkastelen-
bouwen
het water word niet meer naar de-
zee gebracht
8-10-2020 © Elise Feuerberg
Zeer mooi gedicht.
BeantwoordenVerwijderenLiefs,
Jeffrey
Dank je Jeffrey
BeantwoordenVerwijderenLiefs,
Elise